Rozdział dziewiąty

    Draco nie wiedział co zrobić. Blaise i Theodor stanęli przy fotelu i uważnie przyglądali się postaci Astorii. Kobieta powoli podeszła do blondyna i zacisnęła ręce w pięści.

-Drzwi były uchylone, więc postanowiłam wejść. –powiedziała, jak na siebie zaskakująco spokojnie. –Czy ja dobrze usłyszałam? Masz syna, a ja o tym nie wiem? –jej policzki się zaczerwieniły.

-Sam się kilka dni temu dowiedziałem. –powiedział jak najbardziej opanowanym głosem, patrząc w jej oczy. To dodawało mu odwagi, wiedział, jak przekonać rozmówcę.

-Naprawdę? To dziwne, że ojciec zostaje poinformowany o swoim dziecku, po ilu latach? –skrzyżowała ręce na piersi.

-Po czterech, ale nie wiesz, dlaczego o nim nic nie wiedziałem.

-To może mi wyjaśnisz? Ponieważ usłyszałam, że matką dziecka jest Hermiona Granger? Ta Hermiona Granger, którą gardziłeś, a później, z którą byłeś w związku? –jej głos z sekundy na sekundę zmieniał się w warczenie wściekłego dobermana. Blaise i Theodor spojrzeli szybko na siebie i podeszli bliżej w stronę Dracona, który był już zmęczony tłumaczeniem się przed wszystkimi.

-Najlepiej gdybyś usiadła, bo widzę, że wpadasz w stan furii. –odpowiedział, sam siadając na fotelu.

-Nie wpadam w żaden stan furii, Draco. Chcę po prostu wyjaśnień, bo nie mogę uwierzyć w ani jedno słowo, które zdołałam usłyszeć. –fuknęła i usiadła naprzeciwko blondyna.

-Na początek chcę mieć pewność, iż w najbliższym czasie nie powiesz o tym ani swoim, ani moim rodzicom. Wiem jaka jesteś, więc mam nadzieję, że dochowasz tego.. sekretu. –przez chwilę Astoria wpatrywała się ze skupieniem Draco, ale w końcu odpuściła i kiwnęła głową.

-Jeżeli to nie wpłynie negatywnie na nasze małżeństwo, to mogę na razie nikogo o tym nie powiadamiać.

-Obiecałem ci coś dwa lata temu. –kobieta znowu kiwnęła głową, dając mu do zrozumienia, żeby zaczął opowiadać. –To była nagła sytuacja i sądzę, że nawet Hermiona nie przewidziała tego, że się dowiem o Andrew. Chłopiec się zatruł, więc razem z Ginny Weasley i Potterem przyszli do Munga. Byłaś tam wtedy, wpadłaś do gabinetu Weasley i zrobiłaś mi awanturę, a tym chłopcem, którego badałem był Andrew. –Astoria spojrzała na swoje dłonie, ukrywając lekkie zażenowanie. –Nie ważne, wracając do mojego syna. Hermiona zdradziła mi swój sekret, gdy spytałem gdzie jest matka chłopca.  Nie mogłem w to uwierzyć, więc najszybciej, jak mogłem, udałem się do swojego mieszkania. –poczuł się niewiarygodnie głupio, mówiąc o tym, jak uciekł. –Dlatego też nie było mnie na drugi dzień w Malfoy Manor. –zakończył, patrząc na stojących za Astorią przyjaciół.  

-A ile chłopiec ma lat? –zapytała po chwili ciszy.

-Cztery. –odpowiedział i lekko się uśmiechnął, widząc przed oczami małego blondynka.

-Oh. –westchnęła, zastanawiając się, jak Hermiona  Granger daje sobie radę całkiem sama z czteroletnim dzieckiem. –W takim razie. Jeżeli już o tym wiesz, zostawisz ich w spokoju? –oczy Dracona przybrały postać dwóch Galeonów. Czy ta kobieta mówiła serio?

-Postanowiłem poznać tego chłopca. To mój syn, Astorio. –powoli wstał z fotela. -Będę się z nim widywał co weekend. Oczywiście, jeżeli czas mi na to pozwoli.

-A co z naszym ślubem, Draco? Chyba tego tak nie zostawisz?

-Przecież ci mówiłem, że obiecałem tobie i mojej rodzinie, że się pobierzemy. Oczywiście, ty miałaś zmienić swoje zachowanie.

-Masz syna, Draco. Chłopiec jest półkrwi, więc równie dobrze możesz ożenić się z Hermioną Granger. –wstała, poprawiając swój czarny płaszcz. –Nikomu o tym nie powiem, ale dokładnie się zastanów, czy nie złamiesz swojej obietnicy. –w jej oczach pojawiły się łzy i Draco wiedział, że nie była to głupia gra, by wzbudzić w nim litość. –Będę u mojej matki w dworze. Możesz przyjść w każdej chwili, gdybyś chciał porozmawiać. –odwróciła się i z gracją, jak na pannę z czysto krwistego rodu przystało, wyszła z mieszkania Dracona.

-Przyjęła to o wiele lepiej, niż przypuszczałem. –odezwał się Blaise.

-Aż za dobrze. –Draco poczuł się podle, sprawiając, że kobieta o mało co się nie rozpłakała. Może nie darzył jej jakimś wielkim uczuciem, ale nienawidził być tym, który był powodem jej łez. Z drugiej strony zastanawiał się, dlaczego nie zaczęła rzucać się i krzyczeć.

    Oby dotrzymała obietnicy i nie opowiedziała jego rodzinie o Andrew. Tutaj nawet nie chodzi o niego samego, a o chłopca.  Przez cztery lata miał normalne życie, więc nie chce mu tego zepsuć.

    Blondyn opadł z powrotem na fotel. To będzie ciężki tydzień…

    Całe pięć dni Hermiona chodziła, jak na szpilkach. Dzisiaj wieczorem miał przyjść Draco, więc brunetka była w totalnej rozsypce. Całe szczęście, że w pracy szło jej, jak zwykle dobrze, bo pewnie już dawno zostałaby wyrzucona ze swojego stanowiska. Nie miała pojęcia co przygotować do jedzenia, ani co takiego mają robić podczas pobytu blondyna.

    Zapukała do drzwi, które otworzyła jej pani Jean Granger.  

-Mionka! Przyszłaś już. –kobieta uśmiechnęła się i przytuliła brunetkę.

-Mamo! Babcia powiedziała, ze psychodzi dzisiaj pan doktol!  -Hermiona spojrzała szybko na swoją matkę, która tylko wzruszyła ramionami.

-Tak, kochanie. Dzisiaj przychodzi twój tata, więc chodźmy. –przez całe cztery lata miała świadomość, iż Draco Malfoy jest ojcem Andrew, ale nigdy nie przypuszczała, że wymówienie słowa „tata” będzie takim obcym uczuciem.

    Ujęła dłoń Andrew, który pożegnał się z panią Jean Granger. Hermiona zrobiła to samo i wyszła ze swojego starego domu, raz po raz rozglądając się po ciemniejącej uliczce.

    Nie lubiła chodzić ulicami Londynu, gdy robiło się ciemno. Czuła, że niebezpieczeństwo i zło nigdy nie zniknie, chociaż Voldemorta już nie ma. Na wolności są zapewne Śmierciożercy, którzy cudem uniknęli Azkabanu. Tak, jak Draco.

   Dotarli do mieszkania dwadzieścia minut później. Andrew pobiegł po zabawki, a Hermiona weszła do kuchni, zastanawiając się , która z potraw będzie idealna na zwyczajny listopadowy wieczór.

    Hermiona zaśmiała się, podciągając rękawy szarego swetra. To na sto procent nie jest zwykły listopadowy wieczór. Na Merlina! Będzie jadła kolację z Draconem Malfoyem i ich wspólnym dzieckiem! O czym będą rozmawiać? Czy w ogóle będą rozmawiać? Czy blondyn zaplanował wszystko, proponując weekendowe spotkania?

    Brunetka wyciągała talerze, gdy usłyszała śmiech syna, dochodzący z salonu, w którym bawił się klockami, budując  z nich fortecę. Uśmiechnęła się delikatnie i wmawiała sobie, by nie popadać w paranoję.

    Pół godziny później zabrzmiał dzwonek do drzwi, budząc Hermionę z transu, który dopadł ją, podczas przyrządzania sałatki greckiej. Oderwała wzrok od szklanej miski i wytarłszy pospiesznie ręce ścierką, poprawiła szybko gumkę, która przytrzymywała jej luźnego warkocza. Wzięła dwa głębokie wdechy i uprzednio spojrzawszy przez wizjer, otworzyła drzwi Draconowi.

    Ubrany w ciemne dżinsy, szaroniebieską koszulę w kratę, schowaną pod czarną, skórzaną kurtką, uśmiechał się lekko, trzymając w prawej ręce brązowe pudełko.

-Cześć. –odezwał się pierwszy, podchodząc bliżej.

-Cześć. –jej głos okazała się szeptem, którego chciała uniknąć. –Wejdź, śmiało. –otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając blondyna do przedpokoju. –Usiądź w salonie, zaraz przyniosę coś do jedzenia.

-Nie musiałaś się trudzić z przyrządzaniem dla mnie kolacji. –odwiesił kurtkę na wieszak, tak jakby przebywał w tym mieszkaniu codziennie.

-Zrobiłam to dla Andrew. On też musi jeść, wiesz? –blondyn uśmiechnął się lekko, słysząc tak niegdyś mu znany sarkazm Panny-Wiem-To-Wszystko.

-Oczywiście.  –wszedł do salonu, siadając na fotelu, z którego miał doskonały widok na kuchnię, w której krzątała się Hermiona. –Cześć Andrew. –szybko zauważył chłopca, który chował się za stojącym naprzeciwko fotelem. Usłyszał jego cichy śmiech, sprawiając, iż samemu chciało mu się zaśmiać. –Hermiono. Wiesz gdzie jest Andrew? –postawił pakunek przy nodze fotela i wstał, udając, że szuka chłopca.

-Powinien być w salonie. –spojrzała w stronę mężczyzny, po chwili zdając sobie sprawę o co miał na myśli Draco. Pokręciła głową i weszła do pomieszczenia, trzymając brytfannę z pysznie pachnącym kurczakiem. Draco szybko podszedł w jej stronę, zabierając danie z jej rąk. Brunetka zdziwiona zachowaniem blondyna nie wiedziała, czy się uśmiechnąć, czy wrócić do kuchni najszybciej, jak się da.

-Pomóc ci w robieniu sałatki? –zapytał, ustawiwszy naczynie na stole. –Jak znajdziemy Andrew, oczywiście. –ukradkiem wskazał na fotel.

-Jasne. Nie ma sprawy. –wciąż zaskoczona, podeszła w stronę kominka. –Gdzie jesteś Andrew? Nie wstydź się! –uśmiechnęła się, widząc blond czuprynę synka.

-Mam dla ciebie prezent. –Andrew wyleciał, jak z procy, słysząc, że Draco coś mu przyniósł. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko. –I tu cię mamy! –chłopiec zmrużył oczy, czując się oszukany. Hermiona mocno go przytuliła i wzięła na ręce.

-Jesteś głodny? –zapytała, patrząc w pełne iskierek radości, niebieskoszare oczy Andrew.

-Chcę plezent. –Draco zaśmiał się i sięgnął po pakunek.

-Jak zjesz ładnie kolację, dostaniesz ten prezent. –machnął torbą, a uśmiech jeszcze bardziej mu się powiększył, widząc zaciętą minę Andrew. Prawdziwy Ślizgon. Pomyślał, czując nieznany mu dotychczas ucisk w sercu. –Obiecuję. –przyłożył rękę do klatki piersiowej.

-Okej. –Andrew przytulił Hermionę i zaczął się wiercić, dając do zrozumienia, że chce być z powrotem na miękkim dywanie obok kominka.

-Ładnie się baw, a ja pójdę dokończyć sałatkę, dobrze? –Hermiona i Draco udali się do kuchni, gdy Andrew sepleniąc, odpowiedział im „dobrze”. -Trzeba tylko dodać parę oliwek i ser Feta. –Draco kiwnął głową, wyciągając widelcem oliwki ze słoika.

    Na kilka minut nastąpiła cisza, przerywana tylko gotującą się wodą w czajniku. Obydwoje nie wiedzieli co powiedzieć, by nie przeżyć tego wieczora w niemiłej atmosferze. Draco właśnie skończył mieszać sałatkę, śmiesznie wyginając widelec i łyżkę. Tak był skupiony na czynności, którą wykonywał, że nie zdawał sobie sprawy, iż Hermiona już dawno zalała herbaty wodą i przygląda mu się z lekkim uśmiechem na ustach. Blondyn podniósł wzrok na brunetkę, która nie wytrzymała i głośno się zaśmiała.

-Co się stało? –podniósł lewą brew.

-Nic takiego. –jej śmiech ponownie rozniósł się po kuchni. –Po prostu. –wzięła swój kubek, ruszając do salonu. –Tak śmiesznie wyglądasz, wykonując mugolskie czynności.

    Draco powędrował za nią wzrokiem, zakładając ręce na piersi. Postarał się zachowywać normalnie. Nie używał magii, a ona się z niego naśmiewała? Jego usta wygięły się w wrednym uśmiechu, gdy Hermiona wróciła do kuchni po kolejne kubki.

-Tak cię to bawi? –zapytał, przypominając sobie ich szkolne docinki. Hermiona potwierdziła skinieniem głowy. Nieśmiało się uśmiechała, co Draco uznał za niezwykle seksowne. Skarcił się za to w myślach, przypominając sobie, że w Malfoy Manor czeka na niego narzeczona i uniósł miskę z sałatką. –Nie jestem przyzwyczajony do takich czynności. –dodał, gdy usiedli do stołu. Andrew zajął miejsce koło Hermiony, naprzeciwko Draco.

-Wiem, dlatego tak mnie to śmieszy. –odpowiedziała, nakładając sobie udko kurczaka.

-Uwierz mi, umiem gotować. –ciągle się w nią wpatrywał, zastanawiając się, czy przez te cztery lata, Hermiona Granger się zmieniła. Z wyglądu na pewno, ale jej cięty język pozostał na swoim miejscu.

-Nie przypominam sobie byś kiedyś mi o tym wspominał. –zrozumiał, że słowo „kiedyś” miało znaczyć „gdy byliśmy razem”. Hermiona zdziwiła się, że jest taka bezpośrednia. Myślała, że ten wieczór będzie naprawdę niezręczny.

-Wtedy nie miałem własnego mieszkania. –odpowiedział, wkładając widelec do ust.

-Czyli postanowiłeś nauczyć się gotować? –Hermiona za wszelką cenę chciała utrzymać ten temat, ponieważ nie wiedziała, czy zdołają zacząć inny.

-Tak. Będę musiał ci kiedyś pokazać. –uśmiechnął się, a  Hermiona poczuła, jak nagle zrobiło się jej gorąco na samą myśl, że Draco powiedział o tym w czasie przyszłym. Przełknęła kęs mięsa i spojrzała na uradowanego Andrew.

Nagle chłopiec zmrużył charakterystycznie oczy, wpatrując się przez jakiś czas w Dracona, jedzącego sałatkę.

-Coś się stało? –Hermiona położyła dłoń na ramieniu synka.

-Mam takie same wlosy, jak ty! –pokazał na blondyna, który o mało co się nie zakrztusił oliwką, słysząc słowa Andrew. Kaszlnął i spojrzał na wciąż patrzącego na niego blondynka. –Dlacego?

-Niektóre cechy rodziców dziecko dziedziczy. –odpowiedziała mu Hermiona. Draco cicho się zaśmiał, widząc zdziwioną minę Andrew.

-Jeżeli tata ma blond włosy, to syn też ma blond włosy. Jeżeli mama ma brązowe oczy, to syn też ma brązowe oczy. –blondyn odpowiedział chłopcu najlepiej, jak umiał, nie mogąc się powstrzymać, by się zaśmiać. Czuł się też nadzwyczaj dziwnie mówiąc o sobie tata, a o Hermionie mama. Sam fakt, że jest ojcem przyprawiał go o dziwne uczucia i bóle głowy. Również, gdy był dzieckiem jego rodzice nigdy nie kazali do siebie mówić mamo i tato, tylko matko i ojcze.

-Ale ja nie mam blązowych ocu. –wlepił zaintrygowany wzrok w Hermionie.

-Widocznie chciałeś wyglądać, jak tata. –uśmiechnęła się delikatnie, czując swoje zarumienione policzki, gdy Draco znowu zaczął się jej przyglądać. Ucałowała małego w policzek, próbując zatuszować swoje roztargnienie i przeszła do picia herbaty.

    Po kolacji usiedli na sofie, odpowiadając na zabawne pytania zadane przez Andrew. Na całe szczęście pytania typu: „Dlaczego tata z nami nie mieszkał?” lub „Dlaczego tata ma inną rodzinę?” nie wypłynęły z ust Andrew, więc  kolejna godzina upłynęła w naprawdę miłej atmosferze.

-Zapomniałbym! –Draco ułożył małą paczką na kolanach. Oczy Andrew, jeżeli to jeszcze bardziej możliwe, rozjarzyły się blaskiem radości. –Słyszałem, że Potter chce zrobić z niego niezastąpionego szukającego. –spojrzał na Hermionę, wrednie się uśmiechając.

-To przecież nic złego. –uniosła hardo głowę, denerwując się wyrazem uśmiechu blondyna.

-Oczywiście, że nic złego. W końcu, sam byłem szukającym Ślizgonów. –wredny uśmiech, zastąpił ten delikatny. Draco wyciągnął opakowanie i powoli je odpakował. Na białej poduszeczce leżał mały, złoty znicz z wygrawerowanym imieniem chłopca. Wziął go do ręki i podał Andrew. –Sądzę, że znicz Pottera nie będzie już mu potrzebny. –puścił brunetce oczko i poczuł się dumny, widząc wielkie zadowolenie chłopca.

-Nie powinieneś mu tego dawać, Malfoy. –twarz Draco skamieniała, słysząc, jak nazwała go Hermiona. Brunetka zauważyła to, lecz nie chciała dawać do zrozumienia, że poczuła się głupio, mówiąc do niego po nazwisku. –Znicze są naprawdę drogie. Nie chcę spłacać żadnego długu.

-To nie są pożyczone pieniądze. –głos blondyna stał się zimny. Hermiona poczuła lodowatość wypływającą z jego ust. -To prezent dla mojego syna. –dodał. Serce brunetki ścisnęło się, słysząc słowa Dracona. Pierwszy raz miała okazję usłyszeć, jak mężczyzna mówi o Andrew „mój syn”. Nie chciała płakać. Nie mogła znowu pokazać mu, jak ta sytuacja na nią wpływa.

-Chcesz to zatrzymać, Andrew? –zapytała chłopca, nie mając innej możliwości.

-Tak! –krzyknął i przytulił ją, po czym zrobił to samo z Draconem. –Dziękuję, plose pana. –ciało mężczyzny owładnęło uczucie żalu, którego nie powinien czuć. Nie powinien się dziwić, że chłopiec powiedział do niego per pan. W końcu go nie znał.

    Draco próbował się przyjaźnie uśmiechnąć, lecz nie wyszło mu to, witając na twarzy grymas niezadowolenie. Hermiona nie wiedziała co powinna zrobić. Nie mogła poprawić Andrew, ponieważ to tylko dziecko. Nie znał Dracona przez tyle lat, więc nie jest dziwne, iż nie zwrócił się do niego bezpośrednio „tato”. Myślała, że zaraz połamie sobie palce, wyginając je w geście zdenerwowania.

-Cieszę się. –po chwili niezręcznej ciszy, Draco zwrócił się do Andrew, podchodząc do niego i głaszcząc go delikatnie po włosach. –Nie zepsuj go. –udało mu się szczerze uśmiechnąć i odwrócił się w stronę Hermiony. –Musze już wracać, ale prawdopodobnie zobaczymy się za tydzień. –przywołał zaklęciem kurtkę, nie będąc pewnym, czy będzie chciał znowu tu wrócić.

-Jasne. –odparła, zastanawiając się, jak to wszystko będzie wyglądać za tydzień.

    Odprowadziła blondyna do drzwi. Stali tak przez chwilę, nie wiedząc co powiedzieć. W końcu Draco spojrzał w jej oczy i uśmiechnął się tak, jak miał w zwyczaju za czasów szkolnych. Hermionę sparaliżował dreszcz, gdy blondyn ujął jej rękę.

-Do zobaczenia. –szepnął, ale nie pocałował wierzchu jej dłoni tylko lekko nią potrząsnął. Obudziło to lekko oszołomioną Hermionę, która powtórzyła gest blondyna. W głębi serce była zawiedziona, że Draco nie dotknął ustami jej skóry.

    Andrew pomachał Draconowi, gdy ten krzyknął imię chłopca. Blondynek wprost nie mógł oderwać wzroku od latającej piłeczki.

-Do zobaczenia. –brunetka stanęła w progu, patrząc, jak Draco się teleportuje. Oparła się o framugę i skarciła się za to, że tak myślała o byłym Ślizgonie. Nie powinna chcieć poczuć jego ust na swoich. Nie powinna chcieć, by został. Powinna traktować go, jak ojca Andrew. Nikogo więcej.

    Zamknęła drzwi na klucz i dosłownie padła na sofę, którą jakiś czas temu zajmował Draco. Czując niesamowite zmęczenie i chęć położenia się w wygodnym łóżku, szybko wstała i poszła przyszykować kąpiel dla Andrew.

    Draco obudził się następnego dnia pełen zaskakująco dużej energii. Nie miał zielonego pojęcia, co nim owładnęło, lecz widocznie jego umysł nie chciała przygnębiać go wczorajszą kolacją.

Pojawił się w domu Blaise’a jakąś godzinę później, oznajmiając, że ma świetny pomysł.

-Zakupy świąteczne? Ale po co? –zapytał czarnoskóry, patrząc na Dracona, jak na chorego psychicznie.

-Za niedługo Święta. –odpowiedział Draco dobitnie. Przecież to takie oczywiste.

-Ale ty nigdy, powtarzam NIGDY, nie robisz zakupów świątecznych. Nawet Astoria nie dostaje od ciebie prezentu, a co dopiero ja! –wyraz twarzy Blaise’a rozśmieszył blondyna, znowu nie wiedząc dlaczego. Po prostu czuł się tak, jakby połknął Felix Felicis.

-Daj spokój, Zabini! Tegoroczne Święta będą inne! –wyszczerzył się, podążając do wyjścia. –Idziesz, czy nie? –Blaise mruknął pod nosem kilka przekleństw w stronę przyjaciela i użalając się nad swoim marnym losem, ruszył za Draconem.

    W mugolskim centrum handlowym znaleźli się kilka minut później. Doszedł do nich Teodor, który w porównaniu do Blaise’a był zadowolony z pomysłu Dracona.

-Nie wierzę, że ty też ogłupiałeś. –warknął na bruneta kiedy ten oznajmił, że chociaż Boże Narodzenie dopiero za miesiąc, mogą poszukać prezentów.

-Widziałeś kiedyś takiego Draco? –zapytał, chcąc poprawić Blaise’owi humor.

-Nie, dlatego mnie to irytuje.

-To ty zawsze byłeś tym szalonym. Czyżbyście zamienili się miejscami? –Blaise podniósł prawą brew, dając do zrozumienia, że to głupie stwierdzenie.

-Za nic w życiu nie zamieniłbym się mózgami z Malfoyem. Musiałbym się użerać z Greengrass, a to gorsze od kupowania bombek na tę śmieszną choinkę. –Teodor wzruszył tylko ramionami, patrząc na wchodzącego do sklepu Dracona. -Chodźmy, bo się jeszcze zgubi. –dodał Blaise, przyspieszając.

    Wyszli ze sklepu z dekoracjami świątecznymi po, jak stwierdził Blaise, najgorszej godzinie życia. Nie wiedział, co wstąpiło w Malfoya, ale nie pasowało mu to. Nie to, żeby nie chciał, by przyjaciel zaczął cieszyć się życiem, ale to do niego nie podobne.

    Ruszyli dziarskim tonem do wyjścia, gdy natknęli się na Hermionę, Ginny i Harry’ego. Cała szóstka stanęła naprzeciwko siebie, jak w jakimś konkursie tanecznym. Draco zrejestrował wszystkich wzrokiem, szukając Andrew, którego nigdzie nie było.

-Kogo moje arystokratyczne oczęta widzą! –zawołał Blaise, sprawiając, że babcia, która koło nich przechodziła skarciła go swoim wzrokiem.

-Tak, Zabini. Nie musisz wszystkim przypominać z jak wspaniałej rodziny pochodzisz. –warknęła Ginny, wywracając oczami.

-Przestań mi pochlebiać Weasley, bo pomyślę, że mnie podrywasz. –oczy Harry’ego niebezpiecznie się zwęziły.

-Ciebie? Chyba w twoich snach, czarnuchu. –warknęła, łapiąc Harry’ego za rękę.

-Witaj, Hermiono. –odezwał się Teodor, uśmiechając się.

-Cześć. –brunetka odwzajemniła uśmiech, poprawiając torbę pełną bombek i innych świątecznych dekoracji.

-Gdzie Andrew? –wypalił Draco, widząc, jak Teodor otwierał usta, by zapewne skomplementować byłą Gryfonkę.

    Hermiona wbiła w niego zdziwiony wzrok, doszukując się wszystkiego, co najgorsze. Ostatniej nocy postanowiła zapomnieć o tym, że cokolwiek ich łączyło. Andrew odzyska ojca, ale sama nie chce drugi raz wchodzić do tej samej rzeki. Draco przecież miał narzeczoną, z którą zamierza się pobrać.

-Z moimi i Ginny rodzicami. –odpowiedziała i odwróciła wzrok w stronę Blaise’a. –Nie myślałam, że kiedykolwiek zobaczę waszą trójkę w mugolskim centrum handlowym. Na dodatek robiących zakupy świąteczne. –uśmiechnęła się kpiąco, dając im do zrozumienia, że siódma klasa dawno się skończyła.

-Cóż... –zaczął Blaise, patrząc na zdenerwowanego Dracona. –Nasz przyjaciel dostał nagłego olśnienia i postanowił ubrać choinkę. –Hermiona nie potrafiła zapanować nad śmiechem, który niespodziewanie wydostał się z jej ust. Wszyscy przyglądali się jej z zainteresowaniem. Jedynie Draco zrobił się czerwony z jeszcze większej złości i wystawił w jej stronę wskazujący palec.

-NIE. WAŻ. SIĘ. ZE. MNIE. ZNOWU. ŚMIAĆ. –wycedził.

-Oh, Malfoy. –udała, że ściera łzę rozbawienia. –To dzięki Andrew? –zapytała łagodząc ton głosu.

    Blondyn znowu poczuł żal, który zawładnął nim pod koniec wczorajszego spotkania. Chciał obdarzyć brunetkę wyniosłym spojrzeniem, ale oczy Hermiony były pełne szczęścia i… współczucia.

-Możliwe. –odpowiedział i wzruszył ramionami. –Pozdrów go ode mnie. –dodał i ominął trójkę byłych Gryfonów, nie czekając na Teodora i Blaise’a.

-Ślizgon zawsze pozostanie Ślizgonem. –mruknął Harry i ruszył razem z Ginny do sklepu z zabawkami.

-Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. –Teodor ujął dłoń Hermiony i delikatnie ją ucałował. W tej chwili jej plany, mające na celu zapomnienia o uczuciu, którym darzyła niebieskookiego arystokratę, wyparowały, ponieważ chciała, by to Draco ją tak pożegnał.

-Pewnie. –postarała się szczerze uśmiechnąć. Blaise machnął dłonią i razem z oglądającym się za siebie Teodorem, szybkim krokiem ruszył w stronę wyjścia.

*

Minęły 2 tygodnie od dodania ósmego rozdziału. Ta przerwa dała mi wiele do myślenia i do dopracowania tej części. 

Ogólnie zasmucił mnie fakt, że pojawiło się tak mało komentarzy pod poprzednią notką... Nie. Nie chodzi tutaj o ilość, a o jakość. Tego się trzymam, ale zadałam sobie dwa, konkretne pytania: "Czy ten rozdział naprawdę był taki nudny?" oraz "Czy ta historia nie jest za banalna?".

Oczywiście, nie każdy rozdział musi być pełen akcji, nie sądzę by w tym opowiadaniu tak było, ale przysięgam, że kolejne rozdziały nie będą monotonne. Trzeba się najpierw rozkręcić :D

Wkładam w tą historię wiele serca i miłości do każdego z bohaterów, ponieważ to moje pierwsze Dramione. Piszę je też dla siebie, dla oderwania się od szarej rzeczywistości.

Wiecie, że komentarze i opinie sprawiają, że "pisarz" się uśmiecha i ma o wiele większe chęci, gdy wie, że jego praca się czytelnikom podoba. Dlatego chciałabym, by każdy kto czyta tego bloga wyraził swoją opinię i sugestie, nawet w jednym zdaniu. To nie zajmuje dużo czasu, a jaką szczęśliwą mnie czyni :)

Mam w zanadrzu jakieś 5 pomysłów na kolejne Dramione, które dopracowuję, więc na pewno nie stracę zapału, dopóki będę widzieć i wiedzieć, że moje "zdolności" pisarskie komuś się podobają :)

Chciałabym, by ten rozdział spodobał się Wam i zachęcił do dalszego śledzenia losów Hermiony, Draco i naszego kochanego Andrew :) Jak już napisałam wcześniej, kolejne rozdziały będą coraz ciekawsze... tak sądzę xd A ten zajął mi 8 stron Worda, czyli najwięcej, jak dotąd udało mi się napisać :)

Pozdrawiam,

Devonne.